Obronność definiuje się zwykle jako całokształt sił i środków będących w dyspozycji oraz działań podejmowanych przez państwo i tworzące je społeczeństwo w celu zapobiegania, a w końcu przeciwdziałania przewidywanym i zaistniałym zagrożeniom bezpieczeństwa narodowego. Pojęcie obronności mieści więc w sobie zarazem działania dyplomatyczne podejmowane poza granicami kraju, polityczne wewnątrz państwa, udział w sojuszach obronnych, stan gotowości do działania wojsk własnych, ale i niemniej ważne, stricte niemilitarne przygotowania obronne. One to właśnie są, zważywszy ich interdyscyplinarność, jedną z najbardziej wieloaspektowych aktywności państwa w sferze obronności.

Oczywistym jest stwierdzenie, że zaangażowanie w przedsięwzięcia związane z obronnością kraju, to moralny obowiązek wszystkich jego obywateli. Jest to też powszechny obowiązek prawny określony bezpośrednio w Ustawie Zasadniczej, a dookreślony w ponad stu innych aktach prawnych. Już samo posiadanie polskiego obywatelstwa wiąże się z koniecznością ponoszenia ciężarów i różnych świadczeń publicznych, nie wyłączając obowiązków w ramach szeroko rozumianych przygotowań obronnych. Te, realizowane we wszystkich stanach gotowości obronnej państwa, przez wszystkie organy władzy, instytucje państwowe, samorządowe, przez przedsiębiorców, ale i „rękami” pojedynczych obywateli wspierają jedną z podstawowych aktywności państwa i sens jego istnienia – zapewnienie bezpieczeństwa narodowego poprzez stałe utrzymywanie i rozwijanie narodowej zdolności do odparcia zbrojnej napaści.

Celem przygotowań obronnych państwa jest wydzielenie sił i środków oraz wypracowanie procedur funkcjonowania podmiotów na które nałożono zadania obronne dla zapewnienia warunków do przetrwania obywateli i naszego państwa w przypadku wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa oraz wojny. Przygotowania obronne swoim zasięgiem obejmują praktycznie wszystkie podsystemy narodowego systemu bezpieczeństwa, a proces przygotowań obronnych przebiega w czasie pokoju i polega na racjonalnym planowaniu i przekazywaniu zadań podmiotom uczestniczącym w jego realizacji.
W związku z obecną sytuacją polityczno-militarną w regionie i na świecie oraz zarysowującymi się tendencjami w sferze bezpieczeństwa i potencjalnymi zmianami w środowisku bezpieczeństwa Polski, przygotowania obronne nie mogą skupiać się na wąskim sektorze tradycyjne pojmowanej obronności. W efekcie zakres przygotowań obronnych państwa wraz z rozwojem nauk o bezpieczeństwie podlega ciągłemu poszerzeniu, wypełniając coraz bardziej obszary niemilitarne: polityczne, ekologiczne, kulturowe, demograficzne, a coraz większą w nich rolę zajmuje czynnik społeczny, administracyjny i ekonomiczny. Stąd Polskie Przygotowania Obronne zajmują się szerokim, pełnym zakresem przedmiotowej problematyki obejmującym:

1. Planowanie operacyjne, programowanie obronne, a także realizowanie przygotowań obronnych;
2. Przygotowania w dziedzinie kierowania obroną państwa na wszystkich szczeblach, zasady organizacji, uruchamiania oraz funkcjonowania systemu kierowania;
3. Przygotowania w zakresie utrzymywania stałej gotowości obronnej, a także realizację swoistych zadań we wszystkich stanach gotowości obronnej państwa;
4. Przygotowania składowych systemu bezpieczeństwa narodowego do niezakłóconego funkcjonowania w sytuacjach szczególnych zagrożeń, w razie konieczności podwyższania gotowości obronnej i prowadzenia obrony wraz z systemem rezerw strategicznych;
5. Przygotowanie do objęcia ochroną obiektów szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa państwa, w tym zakresu tych przygotowań i prowadzenia szczególnej ochrony;
6. Stworzenia warunków funkcjonowania jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na rzecz obronności poprzez ich wszechstronne przygotowanie do militaryzacji,
7. Szkolenie obronne;
8. Przygotowanie do kontroli stanu przygotowań obronnych.